منتقل شده به زنبور

دوستان عزیز

می توانید از مطالب جدید تر دانشمندان فردا در وب سایت جدید ما با نام زنبور دانا استفاده کنید.

http://www.zanburdana.com

خودتان الکتریسیته ایجاد کنید

اتم ها کوچک ترین بخش یک عنصر شیمیایی هستند که می توانند در یک واکنش شیمیایی بدون آن که برای همیشه تغییر کنند ، شرکت کنند . آن ها همچنین از پروتون ها و نوترون ها در یک هسته مرکزی که توسط الکترون ها احاطه شده اند ، ایجاد شده اند.
گاهی اوقات ، تعداد زیادی از اتم ها در یک شی الکترون هایی را می گیرد یا از دست می دهد. وقتی این اتفاق می افتد تمام شی بار منفی یا مثبت می گیرد . در اصطلاح الکتریسیته ساکن وضعیتی که شی بار الکتریکی را حمل می کند ، توصیف می کند . و با استفاده از الکتریسیته ساکن که از بدن شما ایجاد شده است ، می توانید یک لامپ فلورسنت را روشن کنید .

آن چه که نیاز دارید:
شانه پلاستیکی
لامپ فلورسنت کوچک

آن چه که باید انجام دهید:
1_ شانه پلاستیکی را در میان موهایتان بکشید . اصطکاک بین موهایتان و شانه موجب می شود که الکترون ها از موهایتان به شانه "پرش " کند.
2_
اگر شما بعد از آن شانه را به انتهای لامپ فلورسنت تماس دهید ، شانه ی بار دار در لامپ تخلیه ی الکتریکی می شود ، که موجب ساطع شدن پالس های کوچک نور خواهد شد . این واکنش هیجان زیادی را ایجاد خواهد کرد به ویژه اگر در یک اتاق تاریک انجام شود.
چه اتفاقی می افتد؟
همه ی این ها به علت الکتریسیته ساکن است. برای مثال ، وقتی که شما یک بادکنک را به پیراهن خود می کشید ، این عمل بین لباس و بادکنک موجب می شود که ذرات بار منفی ( الکترون ها ) از لباس به بادکنک منتقل شود . بعد از آن لباس بار مثبت خواهد داشت چون پروتون های آن بیشتر از الکترون ها است. و بادکنک بار منفی خواهد داشت چون الکترون های آن بیشتر است . در این حالت بادکنک به پیراهن و یا هر سطح دیگری مثل دیوار جذب شده و به آن خواهد چسبید .
الکتریسیته ی ساکن مصارف زیادی در خانه ها، تجارت و صنایع دارد . برای مثال ، دستگاه های کپی برداری که در همه ی ادارات یافت می شوند ماشین های کپی الکتروستاتیک هستند . آن ها یک کپی از تصاویر یا اسناد نوشته شده را با جذب کردن جوهر با بار منفی به کاغذ با بار مثبت ، ایجاد می کنند

استریوسکوپ stereoscope

استریوسکوپ دستگاهی است که فردی به نام " چارلز ویتسون " آن را اختراع کرد تا بتواند به طور همزمان دو تصویر را جداگانه ( هر یک با یک چشم ) ببیند . این دو تصویر یک صحنه را نشان می دهد ، اما با زوایایی که کمی تفاوت دارند . وقتی تصویر ها را در استریوسکوپ می بینیم ، مغز دو تصویر تخت را به یک تصویر تبدیل می کند که سه بعدی به نظر می آید . این خاصیت ، ناشی از دید دو چشمی انسان است . به دلیل موقعیت قرار گرفتن چشم ها ، هر چشم اشیاء را از زاویه ای که اندکی متفاوت است می بیند .تفاوت بین این دو تصویر را اختلاف منظر می نامند و مغز آن را به صورت "عمق " تعبیر و تفسیر می کند . چنین به نظر می آید که نقاط مختلف ، در تصویر ترکیبی ، با ناظر فاصله های متفاوت دارند . عکس های هوایی را بعضی وقت ها به شکل زوج های استریوسکوپی تهیه می کنند تا در مقایسه با عکس های معمولی ، اطلاعات و جزئیات بیشتری را به نمایش بگذارند .
استریوسکوپ ها تحت دو عنوان استریوسکوپ جیبی و آیینه ای بررسی می شوند

استریوسکوپ جیبی ( Pocket Stereoscopes ) :استریوسکوپ جیبی از دو عدسی بر روی یک پایه تشکیل شده که فاصله مرکز دو عدسی از یکدیگر 75 – 55 میلی متر ، یعنی معادل فاصله بین مردمک دو چشم ، قابل تغییر است . در بعضی از انواع ، این فاصله ثابت و معادل با فاصله متوسط بین دو چشم ، یعنی 65 میلی متر می باشد .
بزرگ نمایی این استریوسکوپ ها بین 3 – 2 برابر ، بر حسب کارخانه سازنده می باشد . در موقع کار با این دستگاه ، در هر مرتبه ، یک سوم پوشش مشترک یک جفت عکس هوایی می تواند برجسته دیده شده و مورد تفسیر و اندازه گیری قرار گیرد . ضمناً برای دیدن یک سوم دیگر ، می توان جای عکس رو و عکس زیر را عوض نمود و برای بقیه که ظاهراً غیر قابل دید است ، باید لبه عکس رویی را برای برجسته بینی با انگشت کمی بالا گرفت .
- استریوسکوپ آیینه دار ( Mirror Stereoscopes ) :اساس این دستگاه مشابه استریوسکوپ جیبی است . این دستگاه کامل تر و بهتر از استریوسکوپ جیبی بوده و علاوه بر عدسی چشمی برای دید عالی ، یعنی حدود 1 – 8/0 برابر ، دارای عدسی های چشمی اضافی برای بزرگ نمایی 3 و 8 و 6 برابر نیز می باشد . وجود آیینه و منشور باعث زیاد شدن فاصله بین دو عکس در موقع دید سه بعدی می گردد و عکس ها روی هم قرار نگرفته و در نتیجه یک مرتبه ، تمام پوشش مشترک طولی 70% - 60 می تواند مورد مطالعه و تفسیر قرار گیرد .
حال استریوسکوپ بسازیم:
آن چه که نیاز دارید :
چوب یا پلاستیک برای ساختن ، بسته به سطح تخصصی تان
چسب برای وصل کردن لنز ها به نگهدارنده ی لنز و مونتاژ کردن همه چیز
یک خط کش برای اندازه گیری
تخته یا مقوای اصلی
نگهدارنده لنز – محل قرار گرفتن لنز ها
جدا ساز
اتصال دهنده نواری
کمی تخیل برای کشف تصاویر

آن چه که باید انجام دهید :

1- قطعه ها را در جای خود قرار دهید
_ اتصال دهنده نواری را قرار دهید به طوری که تخته اصلی و نگهدارنده لنز در فاصله کانونی صحیح باشند .
_ جدا ساز را بین لنز ها قرار دهید . این برای متوقف کردن چشمان شما از نگاه به تصاویر در دیگر اطراف است .

2- مرکز لنز ها را با مرکز تصاویر تان تراز کنید
از لنز هایی با حداکثر بزرگ نمایی 2 برابر برای تصاویر معمولی استفاده کنید . می توانید از بزرگ نمایی های بیشتر برای عکس های کوچک تر استفاده کنید .
شما حتی می توانید از یک جفت عینک ارزان که مخصوص خواندن است برای لنز ها استفاده کنید.

3- یک وسیله برای نگه داشتن عکس ها درست کنید.

4- از دو نمایشگر لغزان برای شفافیت استفاده کنید

خرد کردن یک قوطی با آب و هوا

آزمایشی با شگفتی های فشار و چگالش
آن چه که نیاز دارید :
قوطی خالی نوشابه بدون درب
آب یخ
تابه
کاسه مدرج
انبر
بخاری
آن چه که باید انجام دهید :
1- قوطی نوشابه را بشویید . بعد 2 قاشق سوپ خوری آب داخل آن بریزید ، فقط به اندازه ای که کف آن را بگیرد .
2- قوطی را در یک تابه قرار دهید ( اگر از هرگونه آسیبی که با حرارت دیدن قوطی به تابه وارد می شود ، نگران هستید ، از یک تابه قدیمی استفاده کنید .) حرارت را کمی بالا ببرید ( متوسط ) . اجازه دهید تا آب درون قوطی گرم شود .
3- کاسه مدرج را با حدود 2 اینچ آب یخ پر کنید .
4- وقتی آب درون قوطی به جوش آمد ، ( زمانی که بخار آب از قوطی بیرون آمد و شما توانستید صدای خارج شدن آب جوشیده را بشنوید ) ، از انبر استفاده کنید و قوطی را خیلی سریع از تابه خارج کنید ( بدون ریزش آب جوشیده به خارج ). قوطی را کنار کاسه آب بیاورید ، آن را وارونه کنید و در آب سرد فرو کنید . قوطی به سرعت با آب سرد خرد می شود .
5- آرام قوطی را با انبر نگه دارید ، قوطی را از آب خارج کنید ، مشاهده کنید که چه مقدار آب به بیرون می ریزید .
6- نکته : اگر قوطی در همان تلاش اول خرد نشد ، آزمایش را تکرار کنید . از یک قوطی متفاوت استفاده کنید ، آب کم تری در قوطی بریزید ، مطمئن شوید که آب داخل کاسه خیلی سرد است ، و یا قوطی را به مدت بیشتری در تابه قرار دهید .
چه اتفاقی می افتد :
جوشاندن آب در قوطی فشار هوای داخل را کاهش داده ، یک خلأ جزیی ایجاد می کند . بخار آبی که با جوشاندن آب ایجاد شده ، هوا را به خارج از قوطی هل می دهد و باعث یک سلسله فشار پایین داخل قوطی می شود . فرو بردن قوطی در آب سرد موجب از داخل ترکیدن قوطی می شود .چون فشار اعمال شده توسط آب و هوای خارج از قوطی بیشتر از فشار داخل آن است .
چگالش همچنین موجب می شود که بخار آب داخل قوطی ( گاز ) به سرعت سرد شود . وقتی که قوطی در آب سرد فرو برده می شود ، بخار آب به سرعت متراکم می شود ، و دوباره آن را به مایع تبدیل می کند . مولکول های قطرات آب مایع ، فضای کم تری را داخل قوطی نسبت به مولکول های گاز بخار آب اشغال می کنند .
اگر آزمایش را به درستی انجام داده باشید ، مشاهده خواهید کرد که آب بیشتری نسبت به آن چه در اصل در قوطی قرار داده بودید ، بیرون می آید . آب بیشتری که به قوطی نیرو وارد می کرد ، اثر فشار هوای بیشتر خارج از قوطی بوده است .

یک موتور با دو سیم پیچ

در این قسمت یک موتور بدون هیچ آهن ربای ثابتی خواهیم داشت . به جای آهن ربا ، از سیم پیچ دیگری استفاده خواهیم کرد . این سیم پیچ سیم پیچ میدانی به شمار می آید ، و سیم پیچی که حرکت می کند آرمیچر نام دارد .
ساده ترین راه برای انجام این کار تعویض کردن آهن ربای ثابت با یک سیم پیچ متصل به باتری دوم است . ولی می توانیم از باتری دوم استفاده نکنیم ، و با قرار دادن سیم پیچ ها به صورتی که در شکل زیر نشان داده شده است ، الکتریسیته ی کم تری را تلف کنیم:

شکل نشان می دهد که چگونه الکترون ها در سیم پیچ جریان دارند . آن ها از جایی که پایانه های منفی باتری وصل اند ، شروع می شوند( در این جا با علامت منفی مشخص شده است ) . سپس به دور سیم پیچ میدانی داخل حرکت می کنند تا این که به اولین حلقه ی نگهدارنده سیم ( support loop ( در سمت راست برسند . از آن جا درون سیم پیچ آرمیچر حرکت می کنند و به دور آن می چرخند تا از طرف دیگر بیرون بروند . و در حلقه ی نگهدارنده سیم دوم در چپ وارد شوند . و از آن جا به عقب ، به سمت پایانه ی مثبت باتری حرکت می کنند .
شما می توانید آن را ببینید که وقتی الکتریسیته در یک سیم پیچ جریان پیدا می کند ، در دیگری هم حرکت می کند . وقتی که آرمیچر بر می گردد و عایق جریان برق را در آرمیچر قطع می کند ، در یک زمان جریان الکتریسیته را در سیم پیچ میدانی نیز قطع می کند .
چون هر دو سیم پیچ با هم روشن و خاموش می شوند ، هرگز وضعیتی که یکی روشن و یکی خاموش باشد را نخواهیم داشت ، چون در غیر این صورت موجب هدر رفتن الکتریسیته می شود .

تصویر بالا موتور کامل شده را نشان می دهد . در ساخت آن از سه نوع سیم مختلف استفاده کرده ایم تا به راحتی نشان دهیم که آن ها چگونه کار می کنند .
سیم سبز پر رنگ سیم پیچ میدانی است ، که آن 50 بار به دور باتری در اندازه ی " D " تابیده شده است . سیم های اطراف به دور سیم پیچیده شده اند تا آن را محکم نگه دارند ، درست مثل همان که دور آرمیچر موتور قبل پیچیدیم ( یک موتور در 10 دقیقه ) .
یک طرف سیم پیچ میدانی از عایقش جدا شده است و به شکل یک حلقه برای اولین پایه ( first support ) قرار گرفته است ، طرف دیگر به باتری رفته است .
سیم قهوه ای که نگهدارنده دوم را درست کرده است ، یک طرف آن لخت شده و به شکل حلقه در آمده ، و طرف دیگر چند بار به دور سیم پیچ تابیده شده تا یک نگهدارنده ی محکم درست کند ، بعد به سمت پایانه دیگر باتری رفته است .
آرمیچر از سیم سبز کم رنگ درست شده ، و به همان روش که در موتور قبل درست کردیم (یک موتور در 10 دقیقه ) درست می شود . یک جفت مهره ی پلاستیکی آرمیچر را در مرکز نگه می دارد ( این کار اختیاری است ). این موتور به خوبی با باتری اندازه ی "D " کار می کند .

ساخت یک موتور در 10 دقیقه

این موتور در واقع یک باتری ، یک آهن ربا و چند سیم پیچ است که خودتان درست می کنید .
آن چه که نیاز دارید :
یک سر پیچ باتری برای باتری هایی به اندازه ی "C" یا "D"

یک آهن ربا
چند سیم مغناطیسی – سیم با روکش مینا (لعابی ) با ضخامت 22 ( یا نازک تر ) می خواهیم . حدود 3 فوت سیم احتیاج خواهیم داشت .
مقداری سیم سخت تر ( سنگین تر ) . می خواهیم سیم را لخت کنیم ، بنابر این عایق پلاستیکی را از آن جدا خواهیم کرد . به کمتر از یک فوت از این سیم برای هر موتور نیاز است .
موتور پر سرعت
کار را با پیچاندن آرمیچر ( قسمتی از موتور متحرک ) شروع می کنیم . برای خوب گرد پیچاندن آرمیچر آن را دور یک استوانه ، مثل یک باتری در اندازه ی AAA"" به شکل حلقه می پیچیم . قطر آن خیلی مهم نیست ، ولی باید با اندازه ی سیم متناسب باشد . سیم نازک به قالب کوچک و سیم بزرگ به قالب بزرگ نیاز دارد .
حدود دو اینچ از سیم را در هر طرف آزادانه رها کنید . سیم پیچ باید حدود 25 تا 30 دور باشد ، سعی نکنید که آن را مرتب بپیچید ، کمی حرکت های تصادفی و نامنظم کمک می کند تا بسته شکل بهتری به خود بگیرد.
سیم پیچ وقتی که به شکل زیر در آمد ، کامل شده است .

حال ، با دقت سیم پیچ را از قابش خارج کنید . سیم را نگه دارید تا مانند فنر از حالت اولش خارج نشود .
برای این که سیم پیچ این شکل خود را به طور دائم نگه دارد ، باید هر یک از سرهای آزاد سیم را دو بار به دور سیم پیچ بپیچیم . مطمئن شوید که دور های جدید پیچیده شده درست در مقابل یکدیگر هستند . بنابراین ، سیم پیچ به راحتی می تواند روی محوری که با دو طرف سیم آزاد شکل گرفته مانند یک چرخ ، چرخش کند .

این نیاز نیست ، ولی می توان دو بار دور این محور های اتصال به همان اندازه سیم پیچید ، سیم پیچ بزرگ و سیم پیچ کوچک را به هم نگه دارید و سیم را در فضایی بین آن ها بند کشی کنید . این کار برای مرتب کردن و محکم کردن بسته هاست . مطابق شکل زیر :

اگر این روش نگه داری سیم پیچ ها به هم خیلی سخت است ، می توانید از یک نوار چسب الکتریکی برای انجام این کار استفاده کنید . مسئله ی مهم نگه داشتن سیم پیچ و به خوبی متصل کردن دو طرف سیم و تنظیم کردن آن ها در یک خط راست است . بنابراین آن ها به شکل یک محور خیلی خوب در خواهند آمد .
سیم پیچ را در کنار میز قرار دهید به طوری که یک طرف یکی از سیم ها روی میزباشد . با یک چاقوی تیز ، نصف عایق بالای سیم آزاد را جدا کنید . دقت کنید که نصف عایق مینای زیرین را دست نخورده باقی بگذارید . قسمت بالایی سیم با مس بدون عایق براق ، و نیمه ی زیرین به رنگ عایق خواهد بود . یک طرح ساده به شما کمک خواهد کرد .

همین کار را روی انتهای دیگر سیم انجام دهید . مطمئن شوید که سیم مسی براق در هر دو طرف به سمت بالا است .
آرمیچر به دو نگهدارنده که از سیم لخت درست شده اند تکیه خواهد کرد . این نگهدارنده ها به هر یک از سر های باتری متصل خواهند شد . بنابراین ، الکتریسیته می تواند از یک نگهدارنده به آرمیچر جریان پیدا کند ، و به سمت نگهدارنده ی دیگر برگردد . ولی این تنها وقتی اتفاق می افتد که قسمت لخت سیم به سمت پایین است و به نگهدارنده ها وصل است . وقتی که نیمه ی لخت سیم به سمت بالا است ، نیمه ی عایق به پایه ها وصل است و هیچ جریانی عبور نخواهد کرد .
قدم بعدی درست کردن محور نگه دارنده هاست . آن ها حلقه های ساده ی سیمی هستند که آرمیچر را بالا نگه می دارند و اجازه می دهند تا مثل فرفره بچرخد . آن ها از سیم لخت درست شده اند ، زیرا برق را به آرمیچر می رسانند .
یک قطعه سیم سفت و لخت ( سیم مسی یا برنجی خوب است ) بردارید و آن را دور یک میخ کوچک ببندید تا یک حلقه در وسط همان طور که در شکل می بینید ، درست شود . همین کار را برای سیم دیگر نیز انجام دهید . حال ، شما دو نگهدارنده دارید .

پایه و تکیه گاه این موتور سر پیچ باتری خواهد بود . این پایه خیلی خوب است زیرا وقتی که آرمیچر روی آن قرار گرفت پایه سنگین است ( بنابراین لق نخواهد بود ) و به خاطر این که سوراخ های مناسبی در پلاستیک (بدنه ) دارد ، می توانیم نگهدارنده های آرمیچر موتور را متصل کنیم .
سیم های نگهدارنده را به سر پیچ باتری ، با چند بار پیچاندن اطراف آزاد سیم به درون حفره های کوچک در پلاستیک هر طرف ، متصل کنید .
سیم های نگهدارنده را خم کنید تا به قدری از هم دور شوند که برای چرخش آزادانه آرمیچر مناسب است . آن ها را کمی باز کنید ، و آرمیچر را بین دو حلقه قرار دهید و سپس دوباره حلقه ها را به شکل قبل ، به قدری که به سیم پیچ نزدیک باشند خم کنید ، ولی نباید به آن متصل شود .
باتری را در سر پیچ قرار دهید . آهن ربا را در بالای سر پیچ باتری قرار دهید . درست در زیر سیم پیچ . مطمئن شوید که سیم پیچ هنوز هم به راحتی می تواند بچرخد .
موتور کامل شده به شکل زیر است :

توجه کنید که یک نوار کاغذی بین باتری و اتصال الکتریکی در سر پیچ وجود دارد . این کلید روشن/خاموش است . کاغذ را خارج کنید تا برق در موتور جریان پیدا کند و زمانی که می خواهید موتور را متوقف کنید کاغذ را با جایش برگرداندید .
آرمیچر را به آرامی بچرخانید تا موتور شروع به کار کند . اگر شروع نکرد ، آن را در جهت دیگر بچرخانید . موتور تنها در یک جهت خواهد چرخید .
اگر موتور هنوز شروع به کار نکرده است ، با دقت تمام اتصالات الکتریکی را بررسی کنید . آیا اتصالات باتری به گونه ای است که یک طرف سیم نگهدارنده به قطب مثبت ، و طرف دیگر به قطب منفی آن متصل باشد ؟ آیا نیمه لخت سیم مسی آرمیچر به سیم های نگهدارنده در زیر ، و تنها در زیر متصل است ؟ آیا آرمیچر به طور آزادانه می تواند بچرخد ؟
اگر همه ی این چیز ها درست است ، موتور کوچک شما باید با سرعت زیاد به زیبایی بچرخد . سعی کنید آن را وارونه نگه دارید . اگر آهن ربا به جای این که در پایین باشد در بالا باشد ، موتور باید در جهت عکس بچرخد . سعی کنید آهن ربا را وارونه کنید و ببینید که موتور در چه جهتی حرکت می کند .

تلسکوپ

هزاران سال بود که مطالعه ستارگان فقط از راه چشم انجام می‌گرفت. خوشبختانه ، عدسی سازان آلمانی در اوایل قرن هفدهم میلادی (قرن یازدهم شمسی) تلسکوپ را اختراع کردند. آنها دریافتند که با ترکیب دو عدسی می‌توان اجسام دور دست را درشت‌تر نشان داد. گالیله ، دانشمند ایتالیایی ، تلسکوپ را در اخترشناسی بکار برد و توانست چندین کشف مهم انجام دهد. او چهارمین سیاره (مشتری) را کشف کرد و همچنین نشان داد که راه شیری از میلیونها ستاره کم نور تشکیل یافته است.

تلسکوپ گالیله

خیلی‌ها فکر می‌کنند که گالیله تلسکوپ را اختراع کرده است، اما واقعیت این است که یک عینک ساز هلندی اول دوربین را ساخت. در واقع گالیله اولین کسی بود که در ایتالیا ساختن دوربین را یاد گرفت و با آن به آسمان نگاه کرد. برای این کار هم از پادشاه و کلیسا و ... هدیه گرفت و یک مستمری بسیار زیاد سالیانه هم به او اختصاص دادند. باز هم بر خلاف تصور خیلی‌ها ، دوربینی که گالیله با آن کار می‌کرد از دو عدسی محدب (یکی شیئی و یکی چشمی) ساخته نشده بود، بلکه عدسی شیئی (جلویی) محدب بود و عقبی یا شیئی ، مقعر بود که باعث می‌شد تصویر حقیقی تشکیل بشود و جلوتر از جایی که هست دیده شود. دوربینهای کوچک قدیمی که ممکن است شما هم داشته باشید، همین طوری هستند.

مشخصات تلسکوپ

به این تلسکوپهایی که از دو عدسی محدب استفاده می‌کنند "شکستی" یا "انکساری" می‌گویند. یعنی نور را می‌شکنند (در سرعتش تغییر ایجاد می‌کند) و با این کار نور را کانونی می‌کنند. تلسکوپ در واقع وسیله‌ای است که بخاطر جمع آوری نور بیشتر (نسبت به چشم انسان) اهمیت دارد نه به دلیل بزرگنمایی. در واقع چشم انسان کمتر از یک سانتیمتر مربع برای جذب نور (در واقع عصبهای حسی برای احساس نور) دارد. پس اگر قطر شیئی تلسکوپی مثلا 10 سانتیمتر باشد، بیشتر از سی برابر چشم آدم نور جذب می‌کند. این باعث می‌شود که اجرام خیلی کم نورتر هم دیده شوند.پس هر چه قطر شیئی بزرگتر باشد، تلسکوپ بهتری خواهیم داشت. مشکلی که در این بین وجود دارد این است که شیشه‌هایی را که به عنوان شیئی استفاده می‌شود، نمی‌شود از یک حدی بزرگتر ساخت. خود شیشه ، نور زیادی را جذب می‌کند و تا اندازه‌ای باعث تجزیه نور هم می‌شود. هر چند که با کمک راه حلهایی توانسته‌اند عدسیهای بزرگی را تراش بدهند، اما باز هم این کار محدودیت زیادی دارد. اسحاق نیوتن اولین کسی بود که راه حلی برای این مشکل پیدا کرد.
نیوتن که روی نور آزمایشهای زیادی انجام داده بود، برای جمع آوری نور بیشتر (و در واقع کانونی کردن یک سطح) به جای عدسی از آینه مقعر استفاده کرد. آینه‌های مقعری که سطح آنها اندود شده‌اند. به این ترتیب ، مشکل شکست نور و ابیراهی رفع می‌شد. به کمک همین تکنولوژی است که ما امروزه می‌توانیم تلسکوپهای غول پیکر بسازیم و در اعماق آسمان جستجو کنیم. البته بعدها انواع دیگری از تلسکوپها هم بوجود امدند که اساس کار انها بر روی استفاده از آینه مقعر است و تغییرات دیگری دادند که به این بجث مربوط نمی‌شود.

کاربردهای تلسکوپ

کار اصلی تلسکوپ ، جذب تابشهای رسیده از سیاره‌ها ، ستارگان و کهکشانها است. این تابشها ممکن است به شکل موج نوری ، علامتهای رادیویی و یا اشعه ایکس باشند. برای هر تابش تلسکوپ ویژه‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد. اخترشناسان ، با استفاده از تلسکوپ می‌توانند بسیار بیشتر از توانایی چشم ، تابشهای اجسام کم نور را آشکار کند.برای مثال ، بزرگترین تلسکوپ نوری جهان که در روسیه است، آینه‌ای به قطر 6 متر دارد. قدرت دید آن به هنگام مشاهده ستارگان ، یک میلیون برابر قدرت چشم انسان است. همچنین تلسکوپ می‌تواند تابش حاصل از یک جسم را در مدت کمتری جمع کند. هزاران هزار ستاره کم نور را اصلا نمی‌توانیم ببینیم. در حالی که تلسکوپ ، در مدت چند ساعت عکس آنها را به دست می‌آورد.

انواع تلسکوپ

تلسکوپ شکستی
تلسکوپ بازتابی
تلسکوپ رادیویی
تلسکوپ اشعه ایکس

تلسکوپ در ایران

در دهه 30 هجری شمسی ، اولین تلسکوپ به ایران آمد. سید جلال تهرانی ، محقق ایرانی بود که در لندن مطالعه و زندگی می‌کرد. او در دهه سی به ایران بازگشت و همراهش یک تلسکوپ یازده سانتیمتری شکستی هم با خود آورد. این تلسکوپ همراه کلی وسایل نجومی و ساعت آفتابی و ... الآن در موزه آستان قدس رضوی در مشهد است.
در اینجا می توانید ساخت یک تلسکوپ را آموزش ببینید .